Die dag in 1971 kwam ik, diep ongelukkig, oog in oog met wereldheer Otto Jansen. Mijn vader liet mij bij hem achter, benadrukte deze laatste kans op een eindexamen en vertrok. Die blik van Jansen; soort Truchbull uit Dahl’s boek Mathilde. Echte vrienden zijn we nooit geworden - serieuze berispingen noch complimenten mocht ik ooit ontvangen.
Mijn ouders waren om hen moverende reden niet blij met mij. Details bespaar ik u maar feit was dat mijn schoolcarrière niet echt geweldig was en om de sfeer thuis, vluchtte ik naar het voetbalveld, geïnteresseerd in een sportieve carrière. Dat ging me goed af, deed daar werkelijk alles voor. Zo arriveerde ik op het internaat met als label ‘apart, stout jongetje’.
Ik begon in flat B - o deemoed bij heer van Stiphout - wat had ik allemaal misdaan? Na enkele dagen volgde overplaatsing. Om te zeggen dat ik in C met open ‘mind’ ontvangen werd, neen - met uitzondering van Marcel van Riel. Hij klopte aan, werd mijn praatpaal en ik kreeg zelfvertrouwen, betere resultaten en een vriend voor jaren. De periode op het internaat was voor mij droevig en zwaar maar achteraf bezien, een van de vele mooie periodes van mijn leven. Ik kwam er jaren te laat, moest veel inhalen en leren - dat is me gelukt. Veel namen heb ik de revue zien passeren en menigeen gemist; Gerard, Jan.
Met vriendelijke groet Ton Blauw 16-10-1950