|
Size: 3155
Comment:
|
← Revision 20 as of 2009-08-02 11:34:05 ⇥
Size: 16503
Comment:
|
| Deletions are marked like this. | Additions are marked like this. |
| Line 2: | Line 2: |
== Uitvaart == De dienst voor Theo is gehouden in het [[http://www.crematorium-baexem.nl/html/crematorium.html|Crematorium te Baexem]] op donderdag 30 juli van 11:00 tot 12:00. Link naar [[attachment:lezing_crematie_pap_v4.pdf]]. |
|
| Line 47: | Line 44: |
| == Uitvaart == De dienst voor Theo is gehouden in het [[http://www.crematorium-baexem.nl/html/crematorium.html|Crematorium te Baexem]] op donderdag 30 juli van 11:00 tot 12:00. === Openingswoord === Welkom mevrouw Stemkens, Liesbeth, Wiebe, Ghislaine en Jan Thys , familie, vrienden en bekenden, in de aula van dit crematorium om voor de laatste keer samen te zijn met Theo. Als we geconfronteerd worden met lijden en sterven, dan voelen we hoe dat emoties kan oproepen en vele vragen naar de zin van leven en dood. We kunnen naast gevoelens van verdriet en leegte, ook worden overvallen door gevoelens van onmacht en boosheid over het onaanvaardbare dat ons overkomt. Anderzijds zijn we dankbaar dat Theo ondanks zijn kwetsbare gezondheidtoestand toch nog zo lang bij ons heeft mogen blijven. Afscheid nemen is moeilijk en hoewel we weten dat de dood bij het leven hoort, voelen we pas echt hoe wreed de dood is als ze iemand (plotseling) wegneemt uit ons midden, die we eigenlijk niet kunnen missen. Maar er zijn momenten in ons leven die wij niet zelf in de hand hebben en die voor ons allen onafwendbaar zijn. Afscheid nemen kan ons kwetsbaar maken en brengt de broosheid van ons eigen bestaan aan het licht. Bij de dood van een medemens, zijn wij geneigd onze gedachten te concentreren op zijn leven, alsof we hem daardoor nog even bij ons zouden kunnen houden. Het leven dat hij vervuld heeft is nu uitgemond in de stilte van de eeuwigheid. Een stilte die nog vol is van hem. Vol aan herinneringen, aan lief en leed samen gedeeld. Vol aan herinneringen die nu een kostbaar bezit zijn geworden. Vol aan herinneringen die hopelijk ook troost en steun kunnen geven, om weer verder te gaan met ons leven zonder Theo. === Toespraak Wiebe van der Worp === Beste familie, beste vrienden Namens echtgenote Iet, dochter Liesbeth en kleindochter Ghislaine en vriend Jan Thys heet ik u van harte welkom op dit uur van afscheid en bezinning. Omdat ik vroeger zo'n aardige jongen was en het zo geweldig goed op school deed mocht ik verhuizen naar het internaat van het Bisschoppelijk College te Roermond. Voor een eerste oriënterend gesprek wisten mijn ouders en ik niet precies waar we moesten zijn en dus belden we aan bij een bungalow op het terrein. Een vrouw met een warme uitstraling deed open en om de hoek van de deur verrees een hond die gelukkig stevig vastgehouden werd. Ze wees de weg. Dat was mijn eerste kennismaking met de familie Stemkens en niemand had gedacht dat ik twee jaar later diezelfde deur zou platlopen omdat ik verkering kreeg met dochter Liesbeth. Nu had ik Theo weleens horen zeggen: "Zonder kist sigaren en fles cognac komt er geen vrijer door de deur!" Ik had daar geen geld voor en hij verzette zich niet toen ik eerst het hart van zijn dochter stal - en daarna zijn hele dochter. Zo leerde ik hem kennen in zijn rol als conciërge en de rol als vader. Als je te laat was of je had iets gedaan wat niet door de beugel kon en je moest een briefje halen dan kon je een kwaaie aan hem hebben en deelde hij met het grootste gemak een taakstraf uit. Thuis kon hij evenzogoed lachen om diezelfde streken. Hij zal het af en toe niet makkelijk gehad hebben op school maar ik ben ervan overtuigd dat de goede sfeer en de grote waardering die hij van collega's ontving ertoe hebben bijgedragen dat hij een fijne tijd heeft gehad op de Heinsbergerweg. Ondanks zijn kleine postuur dwong hij altijd respect af en dat kreeg hij ook. Zo kan ik mij een heleboel bijnamen herinneren maar niet van hem. Zijn karakter is in de loop van zijn leven veranderd en vormt een rode draad door zijn leven en mijn verhaal. In dagen als deze is het tijd voor bezinning en ik probeer zijn karakter te analyseren. Ik mis een stuk omdat ik pas later in het gezin kwam. Theo's zuster Kitty vult mijn hiaat aan. Theo had twee broers en een door hem zeer geliefde zus. Het is 1934 als de tweeling Ben en Theo geboren worden. De economie draait miserabel en de oorlog volgt. Voor een gezin met opgroeiende kinderen zijn het slechte tijden. Het lijkt gerechtvaardigd te zeggen dat de kinderen onder die omstandigheden leerden zich perfect te gedragen om de rust in het gezin te houden. Het karakter van Theo, maar ook van de andere kinderen, laat zich kenmerken door woorden als stiptheid, discipline en gemanierdheid. Dit strakke stramien beschermde hem en leidde hem altijd door het leven. Kenmerkend voor de kinderen is de gezamenlijke liefde voor dieren. Hun hond Gon was hun trots. De duif Wiet was ook heel speciaal. Ze aten zelfs samen uit één kom. Met Iet, zijn zus Kitty en haar vriend Jo gingen ze vaak uitstapjes maken. In latere jaren ging dat gewoon door en er kwamen zelfs gezamenlijke vakanties in Menton en Theo was onder de indruk van al dat moois wat de wereld te bieden had. Theo bruiste van de energie en leefde altijd opgewekt naar dingen toe, leefde van mijlpaal naar mijlpaal. Hij had gevoel voor humor, genoot van een goede mop, lachte altijd het hardst om zijn eigen moppen maar hij had ook een verfijnd gevoel voor humor. zo kan ik stellen dat de kistenmaker een foutje heeft gemaakt: Theo wilde namelijk altijd een ruitje aan de zijkant van de kist zodat hij goed kan zien of iedereen zich netjes gedraagt, geen grapjes maakt en goed gekleed is. Op de Heinsbergerweg kon hij zich als gepassioneerd tuinierder volledig uitleven en de tuin vormde een wonderlijk paradijsje en een oase van rust waar hij terecht trots op was en die velen van ons zich nog goed kunnen herinneren. Het was echter hier dat hij longkanker kreeg in 1984 en hij overleefde het maar op het nippertje. Daarbij moet gezegd worden dat zijn tweelingbroer jaren eerder overleed aan dezelfde ziekte. Door het oog van de naald gekropen zag ik hem veranderen. Hij werd extroverter. Angst maakte plaats voor toekomstperspectief. Bewuster plukte hij zijn resterende dagen en dat werden uiteindelijk weken, maanden en vele jaren. Hij genoot, ondanks zijn lichamelijke beperkingen. Echtgenote Iet ontpopt zich dan als een toegewijde en onvermoeibare steun en ik kan niet anders dan grote waardering uitspreken over hoe zij Theo de afgelopen 25 jaar heeft bijgestaan - vaak ten koste van zichzelf. Grote waardering. Theo stopt met werken en samen met Iet genieten ze van het leven. Ruim tien jaar na zijn longproblemen krijgt hij een hartaanval. Hij reageert totaal verkeerd op de medicijnen. Wekenlang hangt zijn leven aan een zijden draadje en wordt hij meerdere keren opnieuw tot leven gewekt. Als de prognose gesteld wordt dat zijn hartzakje op springen staat is hij veranderd in een tikkende tijdbom. In Maastricht opereren ze Theo en de prognose van de specialist is: "Op zijn best een rolstoel." Hij krijgt in het ziekenhuis de bijnaam 'man van zes miljoen'. Na de operatie krabbelt hij verbazend snel weer recht overeind. Enkele weken later is hij bij ons gezin in Eindhoven waar een riolering met de hand door de tuin gegraven wordt. Hij staat erop dat hij mee mag graven door de klei. Ik moet hem bijna met geweld de huiskamer inschoppen en dit typeert de man zijn wilskracht. Terwijl ik dit oprakel bedenk ik dat hij ondanks zijn penibele situaties nooit bij de pakken is gaan neerzitten en zijn strakke stramien leidde hem nog steeds door het leven. In de tussentijd genoot hij wel met volle teugen van datzelfde leven. Hij genoot van zijn kleindochter en was apetrots op haar. En al waren grote reizen geen optie, hij genoot van de buitenomgeving en van de gezelligheid van mensen en van de kleine dingen en legde zich met passie toe op hobby's als tekenen want laten we niet vergeten dat hij uiterst creatief was. Een mooi moment was de reünie van de internen in 2007 waar hij natuurlijk de aankleding met bloemen verzorgde. Precies 20 jaar nadat ik zijn dochter trouwde riep ik hem op het podium en loste een oude schuld in. Hij krijgt zijn doos sigaren en zijn fles cognac en neemt alles stralend in ontvangst. De jaren zijn omgevlogen en er lijkt geen einde aan te komen tot hij een klein jaar geleden kwaaltjes krijgt. In november is hij nog bij ons in Friesland voor de 18e verjaardag van Ghislaine maar hij blijft gevoelig voor infecties. Hij krijgt last van zijn benen en een ongelukkige samenloop van omstandigheden zorgen ervoor dat hij opgenomen wordt in het ziekenhuis. Hij overwint een infectie met een ziekenhuisbacterie maar krijgt een herseninfarct en raakt verlamd. Afgelopen donderdagmiddag verslechterd de situatie. Er is geen weg meer naar genezing. Wij zitten volslagen machteloos bij zijn bed en terwijl mam hem dicht bij zich houdt zie ik haar vochtige ogen terwijl ze sterk moet zijn. Met diep medelijden flitsen haar gedachten door mij heen. Ze voelt hem tussen haar vingers doorglippen, er is geen weg terug meer, de laatste strijd is verloren en het strakke stramien redt hem niet meer, er is intens verdriet om het oneerlijke lijden. Maar er is ook de warmte van de troost, er zijn strelende handen en er is veel liefde. Het einde gloort als een verlossing en die komt vrijdagmorgen om 3 uur. Dan is de strijd gestreden. Ondanks het verdriet om het verlies van Theo zijn we ook blij dat hij nog 25 jaar bij ons heeft mogen zijn. Iedereen - en in het bijzonder zijn naasten - wens ik heel veel sterkte de komende tijd. Ik besef dat Iet iedere keer dat ze haar huis moet verlaten ook zal terugkeren in een soms kil en leeg huis en daarom wil ik haar in het bijzonder extra sterkte wensen. Gelukkig hebben we vele goede herinneringen om aan terug te denken. Vaarwel Theo. === Toespraak Jo Hawinkels === Theo, Aimabele persoon van wie wij nu helaas afscheid moeten nemen. Jij was klein van stuk maar groot in al je doen en laten. Meer dan een halve eeuw geleden kwam Theo in ons leven. In Melick in de Waterschei zocht en vond hij toen zijn liefdesgeluk. Na enkele jaren werd in 1959 getrouwd en woonde het jonge paar aan de Bernardlaan in Roermond. Kort bij de Philips waar Theo toen werkte tot hij in 1967 werd aangesteld als hoofdconciërge van het Bisschoppelijk College Schöndeln en ging wonen in de conciergewoning bij het scholencomplex. Zijn werk deed hij met veel plezier. Zijn grote hobby was het werken met bloemen. Hij had het in de vingers om met bloemen ware kunstwerken te creëren. Als er op school iets te doen was, zorgde Theo voor de aankleding van de feestzaal, of zoals dat op school genoemd werd “groot Paars”. Tegen panelen werden bloemstukken in de kleuren van het seizoen bevestigd. De pilaren werden steeds van bloemstukken voorzien en in de vazen kwamen passende ruikers. Hij was de man die zorgde dat alles in goede banen werd geleid. Ook liep hij dagelijks met zijn herdershond in en om het schoolgebouw om te zien of er onraad was. Gebeurde het dan onverhoopt dat er ingebroken werd, dan zorgde Theo bij nacht en ontij dat de nodige instanties gewaarschuwd werden, maar ook dat door het treffen van noodmaatregelen dat er verdere schade werd voorkomen. Door ziekte moest hij in 1989 noodgedwongen zijn baan opgeven maar bleef wonen in de conciergewoning. Dit stelde hem in de gelegenheid om toch nog toezicht te houden op “zijn”school en kon hij de dienstdoende conciërges voor zoveel mogelijk met raad en daad bijstaan en de verjaardagen van het personeel meevieren. Theo was heel creatief. Zo bouwde hij voor zijn kleindochter Ghislaine een prachtig poppenhuis. Een nagemaakt grachtenhuis op schaal. Een wonder van vernuft en vakmanschap. Zijn vriendelijkheid maakte dat hij snel aansluiting vond bij iedereen. Dienstverlening stond bij hem hoog in het vaandel. Jarenlang was hij lid van de vrijwillige brandweer en de EHBO-vereniging. Uit dien hoofde heeft hij op school menige hulpverlening verricht. Door een met succes uitgevoerde reanimatie van een hartpatiënt werd hij geëerd door het Carnegie Helden Fonds en werd hij daardoor drager van de onderscheiding ”Zilveren Hart”. Theo hield van humor. Toen een moeder meedeelde dat haar zoon op twee beschuiten naar school was gekomen zei hij: “Dat had ik wel eens willen zien”. Hij was ook mee-voelend. Hoe vaak heeft hij niet tranen van leerlingen moeten wissen, een slot van een fiets moeten openen, of kleine verwondingen moeten verzorgen. Kortom Theo was de juiste man op de juiste plek. Na zijn verhuizing in 2003 naar 't Roosendael legde Theo zich meer toe op zijn hobby's die hij binnenhuis kon doen. Biljarten deed hij graag, maar vooral schilderen vond hij fijn. Daar was hij maar wat trots op. Op het gedachtenisprentje ziet u een van zijn creaties afgedrukt. Zijn huis stond voor iedereen wijd open. Wij waren er graag te gast en onze vriendschap leidde er toe dat we vaak samen op vakantie gingen met veel plezier en nooit een overtogen woord. Genietend van de cultuur en de natuur in Frankrijk België en Duitsland maar ook in eigen land. Ik zou nog heel lang kunnen doorgaan met vele goede en fijne dingen van en over Theo, maar besluit met een kort gedicht. {{{ Theo, Jij kon een schouder zijn, voor de mens in verdriet en verlorenheid Jij kan een arm zijn om een mens heenin de kou Jij kon een licht zijn voor een mens struikelend in het donker Jij kon een vuur zijn voor een mens verkild in het leven. Theo bedankt voor alles.}}} === Toespraak Kitty Louw-Stemkens === Niet op papier, de strekking: zonder de zorgen van Iet was Thei nooit zo oud geworden en daar is Kitty uiterst dankbaar om! |
Contents
Over Theo Stemkens
Theo Stemkens was de conciërge van het Bisschoppelijk College. De meesten kennen hem wel als ze te laat waren en een 'briefje' bij hem moesten halen. Hij woonde samen met Iet en dochter Liesbeth op het terrein in de bungalow met de honden Rex en Boef die waakten over de school. In 1984 kreeg Theo longkanker en hij overleefde een zware operatie. Ruim 10 jaar later kreeg hij een hartaanval met complicaties en het heeft velen verbaast dat hij opnieuw uit een diep dal wist op te krabbelen. De combinatie van de gevolgen van beide aandoeningen eisten echter wel hun tol en zorgden ervoor dan hij minder valide was en veel tijd per dag rust nodig had. Theo was introvert en kwam niet over als een makkelijk mens door zijn strakke levensstramien. Wie hem echter beter kende wist dat je op hem konden rekenen. Het strakke stramien was wat hem altijd gaande hield en zijn wilskracht resulteerde in een instelling van niet bij de pakken neerzitten en genieten van het leven. Zijn vrouw Iet heeft hem op zeer bewonderenswaardige wijze al die jaren bijgestaan, zonder haar zorg was zijn leven onmogelijk. Hij heeft zijn kleindochter Ghislaine zien opgroeien en was trots op haar. In 2008 en 2009 werd hij geplaagd door een combinatie van relatief onschuldige kwaaltjes en zorgwekkende prognoses. Een ziekenhuisbacterie en een medische misser verzwakten hem en daarop volgde een herseninfarct. Hij heeft een onmenselijk zware strijd met de dood moeten voeren die gelukkig niet al te lang geduurd heeft. Hij is 24 juli 2009 om 3 uur 's-morgens overleden.
Stukjes maken, iets wat hij op school veelvuldig deed. 2005
Kleindochter leren biljarten. 2004
Theo Stemkens: "Zonder cognac en sigaren komt er geen intern de deur in voor mijn dochter!"
foto's: Wouter Schuster en Thijs Broekmans
aanleiding: WiebeVanDerWorp#Het_buurmeisje_I en WiebeVanDerWorp#Het_buurmeisje_II
Aantekeningen
Enkele losse aantekeningen van Theo bij leven
- Aardrijkskunde docent Jansen: "Monkey", Burg. Joostenlaan Roermond
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl027-025.jpg VanKeulen, "muziekdocent"
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl002-002.jpg Coenen, directeur College
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl024-022.jpg PietHeemels
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl028-026.jpg rechts: JoWijnberg
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl037-035.jpg VanRijswijk
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl040-038.jpg wem is da ook alweer??
http://www.brenneker.nl/college/medium/BisschColl042-040.jpg Huubke
Uitvaart
De dienst voor Theo is gehouden in het Crematorium te Baexem op donderdag 30 juli van 11:00 tot 12:00.
Openingswoord
Welkom mevrouw Stemkens, Liesbeth, Wiebe, Ghislaine en Jan Thys , familie, vrienden en bekenden, in de aula van dit crematorium om voor de laatste keer samen te zijn met Theo.
Als we geconfronteerd worden met lijden en sterven, dan voelen we hoe dat emoties kan oproepen en vele vragen naar de zin van leven en dood. We kunnen naast gevoelens van verdriet en leegte, ook worden overvallen door gevoelens van onmacht en boosheid over het onaanvaardbare dat ons overkomt.
Anderzijds zijn we dankbaar dat Theo ondanks zijn kwetsbare gezondheidtoestand toch nog zo lang bij ons heeft mogen blijven.
Afscheid nemen is moeilijk en hoewel we weten dat de dood bij het leven hoort, voelen we pas echt hoe wreed de dood is als ze iemand (plotseling) wegneemt uit ons midden, die we eigenlijk niet kunnen missen.
Maar er zijn momenten in ons leven die wij niet zelf in de hand hebben en die voor ons allen onafwendbaar zijn. Afscheid nemen kan ons kwetsbaar maken en brengt de broosheid van ons eigen bestaan aan het licht.
Bij de dood van een medemens, zijn wij geneigd onze gedachten te concentreren op zijn leven, alsof we hem daardoor nog even bij ons zouden kunnen houden.
Het leven dat hij vervuld heeft is nu uitgemond in de stilte van de eeuwigheid. Een stilte die nog vol is van hem. Vol aan herinneringen, aan lief en leed samen gedeeld. Vol aan herinneringen die nu een kostbaar bezit zijn geworden.
Vol aan herinneringen die hopelijk ook troost en steun kunnen geven, om weer verder te gaan met ons leven zonder Theo.
Toespraak Wiebe van der Worp
Beste familie, beste vrienden
Namens echtgenote Iet, dochter Liesbeth en kleindochter Ghislaine en vriend Jan Thys heet ik u van harte welkom op dit uur van afscheid en bezinning.
Omdat ik vroeger zo'n aardige jongen was en het zo geweldig goed op school deed mocht ik verhuizen naar het internaat van het Bisschoppelijk College te Roermond. Voor een eerste oriënterend gesprek wisten mijn ouders en ik niet precies waar we moesten zijn en dus belden we aan bij een bungalow op het terrein. Een vrouw met een warme uitstraling deed open en om de hoek van de deur verrees een hond die gelukkig stevig vastgehouden werd. Ze wees de weg. Dat was mijn eerste kennismaking met de familie Stemkens en niemand had gedacht dat ik twee jaar later diezelfde deur zou platlopen omdat ik verkering kreeg met dochter Liesbeth.
Nu had ik Theo weleens horen zeggen: "Zonder kist sigaren en fles cognac komt er geen vrijer door de deur!" Ik had daar geen geld voor en hij verzette zich niet toen ik eerst het hart van zijn dochter stal - en daarna zijn hele dochter. Zo leerde ik hem kennen in zijn rol als conciërge en de rol als vader. Als je te laat was of je had iets gedaan wat niet door de beugel kon en je moest een briefje halen dan kon je een kwaaie aan hem hebben en deelde hij met het grootste gemak een taakstraf uit. Thuis kon hij evenzogoed lachen om diezelfde streken. Hij zal het af en toe niet makkelijk gehad hebben op school maar ik ben ervan overtuigd dat de goede sfeer en de grote waardering die hij van collega's ontving ertoe hebben bijgedragen dat hij een fijne tijd heeft gehad op de Heinsbergerweg. Ondanks zijn kleine postuur dwong hij altijd respect af en dat kreeg hij ook. Zo kan ik mij een heleboel bijnamen herinneren maar niet van hem.
Zijn karakter is in de loop van zijn leven veranderd en vormt een rode draad door zijn leven en mijn verhaal. In dagen als deze is het tijd voor bezinning en ik probeer zijn karakter te analyseren. Ik mis een stuk omdat ik pas later in het gezin kwam. Theo's zuster Kitty vult mijn hiaat aan. Theo had twee broers en een door hem zeer geliefde zus. Het is 1934 als de tweeling Ben en Theo geboren worden. De economie draait miserabel en de oorlog volgt. Voor een gezin met opgroeiende kinderen zijn het slechte tijden. Het lijkt gerechtvaardigd te zeggen dat de kinderen onder die omstandigheden leerden zich perfect te gedragen om de rust in het gezin te houden. Het karakter van Theo, maar ook van de andere kinderen, laat zich kenmerken door woorden als stiptheid, discipline en gemanierdheid. Dit strakke stramien beschermde hem en leidde hem altijd door het leven. Kenmerkend voor de kinderen is de gezamenlijke liefde voor dieren. Hun hond Gon was hun trots. De duif Wiet was ook heel speciaal. Ze aten zelfs samen uit één kom. Met Iet, zijn zus Kitty en haar vriend Jo gingen ze vaak uitstapjes maken. In latere jaren ging dat gewoon door en er kwamen zelfs gezamenlijke vakanties in Menton en Theo was onder de indruk van al dat moois wat de wereld te bieden had.
Theo bruiste van de energie en leefde altijd opgewekt naar dingen toe, leefde van mijlpaal naar mijlpaal. Hij had gevoel voor humor, genoot van een goede mop, lachte altijd het hardst om zijn eigen moppen maar hij had ook een verfijnd gevoel voor humor. zo kan ik stellen dat de kistenmaker een foutje heeft gemaakt: Theo wilde namelijk altijd een ruitje aan de zijkant van de kist zodat hij goed kan zien of iedereen zich netjes gedraagt, geen grapjes maakt en goed gekleed is.
Op de Heinsbergerweg kon hij zich als gepassioneerd tuinierder volledig uitleven en de tuin vormde een wonderlijk paradijsje en een oase van rust waar hij terecht trots op was en die velen van ons zich nog goed kunnen herinneren.
Het was echter hier dat hij longkanker kreeg in 1984 en hij overleefde het maar op het nippertje. Daarbij moet gezegd worden dat zijn tweelingbroer jaren eerder overleed aan dezelfde ziekte. Door het oog van de naald gekropen zag ik hem veranderen. Hij werd extroverter. Angst maakte plaats voor toekomstperspectief. Bewuster plukte hij zijn resterende dagen en dat werden uiteindelijk weken, maanden en vele jaren. Hij genoot, ondanks zijn lichamelijke beperkingen. Echtgenote Iet ontpopt zich dan als een toegewijde en onvermoeibare steun en ik kan niet anders dan grote waardering uitspreken over hoe zij Theo de afgelopen 25 jaar heeft bijgestaan - vaak ten koste van zichzelf. Grote waardering.
Theo stopt met werken en samen met Iet genieten ze van het leven. Ruim tien jaar na zijn longproblemen krijgt hij een hartaanval. Hij reageert totaal verkeerd op de medicijnen. Wekenlang hangt zijn leven aan een zijden draadje en wordt hij meerdere keren opnieuw tot leven gewekt. Als de prognose gesteld wordt dat zijn hartzakje op springen staat is hij veranderd in een tikkende tijdbom. In Maastricht opereren ze Theo en de prognose van de specialist is: "Op zijn best een rolstoel." Hij krijgt in het ziekenhuis de bijnaam 'man van zes miljoen'. Na de operatie krabbelt hij verbazend snel weer recht overeind.
Enkele weken later is hij bij ons gezin in Eindhoven waar een riolering met de hand door de tuin gegraven wordt. Hij staat erop dat hij mee mag graven door de klei. Ik moet hem bijna met geweld de huiskamer inschoppen en dit typeert de man zijn wilskracht.
Terwijl ik dit oprakel bedenk ik dat hij ondanks zijn penibele situaties nooit bij de pakken is gaan neerzitten en zijn strakke stramien leidde hem nog steeds door het leven. In de tussentijd genoot hij wel met volle teugen van datzelfde leven. Hij genoot van zijn kleindochter en was apetrots op haar.
En al waren grote reizen geen optie, hij genoot van de buitenomgeving en van de gezelligheid van mensen en van de kleine dingen en legde zich met passie toe op hobby's als tekenen want laten we niet vergeten dat hij uiterst creatief was.
Een mooi moment was de reünie van de internen in 2007 waar hij natuurlijk de aankleding met bloemen verzorgde. Precies 20 jaar nadat ik zijn dochter trouwde riep ik hem op het podium en loste een oude schuld in. Hij krijgt zijn doos sigaren en zijn fles cognac en neemt alles stralend in ontvangst.
De jaren zijn omgevlogen en er lijkt geen einde aan te komen tot hij een klein jaar geleden kwaaltjes krijgt. In november is hij nog bij ons in Friesland voor de 18e verjaardag van Ghislaine maar hij blijft gevoelig voor infecties. Hij krijgt last van zijn benen en een ongelukkige samenloop van omstandigheden zorgen ervoor dat hij opgenomen wordt in het ziekenhuis.
Hij overwint een infectie met een ziekenhuisbacterie maar krijgt een herseninfarct en raakt verlamd. Afgelopen donderdagmiddag verslechterd de situatie. Er is geen weg meer naar genezing. Wij zitten volslagen machteloos bij zijn bed en terwijl mam hem dicht bij zich houdt zie ik haar vochtige ogen terwijl ze sterk moet zijn. Met diep medelijden flitsen haar gedachten door mij heen. Ze voelt hem tussen haar vingers doorglippen, er is geen weg terug meer, de laatste strijd is verloren en het strakke stramien redt hem niet meer, er is intens verdriet om het oneerlijke lijden.
Maar er is ook de warmte van de troost, er zijn strelende handen en er is veel liefde. Het einde gloort als een verlossing en die komt vrijdagmorgen om 3 uur. Dan is de strijd gestreden.
Ondanks het verdriet om het verlies van Theo zijn we ook blij dat hij nog 25 jaar bij ons heeft mogen zijn. Iedereen - en in het bijzonder zijn naasten - wens ik heel veel sterkte de komende tijd. Ik besef dat Iet iedere keer dat ze haar huis moet verlaten ook zal terugkeren in een soms kil en leeg huis en daarom wil ik haar in het bijzonder extra sterkte wensen. Gelukkig hebben we vele goede herinneringen om aan terug te denken.
Vaarwel Theo.
Toespraak Jo Hawinkels
Theo,
Aimabele persoon van wie wij nu helaas afscheid moeten nemen. Jij was klein van stuk maar groot in al je doen en laten.
Meer dan een halve eeuw geleden kwam Theo in ons leven. In Melick in de Waterschei zocht en vond hij toen zijn liefdesgeluk. Na enkele jaren werd in 1959 getrouwd en woonde het jonge paar aan de Bernardlaan in Roermond. Kort bij de Philips waar Theo toen werkte tot hij in 1967 werd aangesteld als hoofdconciërge van het Bisschoppelijk College Schöndeln en ging wonen in de conciergewoning bij het scholencomplex.
Zijn werk deed hij met veel plezier. Zijn grote hobby was het werken met bloemen. Hij had het in de vingers om met bloemen ware kunstwerken te creëren. Als er op school iets te doen was, zorgde Theo voor de aankleding van de feestzaal, of zoals dat op school genoemd werd “groot Paars”. Tegen panelen werden bloemstukken in de kleuren van het seizoen bevestigd. De pilaren werden steeds van bloemstukken voorzien en in de vazen kwamen passende ruikers.
Hij was de man die zorgde dat alles in goede banen werd geleid. Ook liep hij dagelijks met zijn herdershond in en om het schoolgebouw om te zien of er onraad was. Gebeurde het dan onverhoopt dat er ingebroken werd, dan zorgde Theo bij nacht en ontij dat de nodige instanties gewaarschuwd werden, maar ook dat door het treffen van noodmaatregelen dat er verdere schade werd voorkomen.
Door ziekte moest hij in 1989 noodgedwongen zijn baan opgeven maar bleef wonen in de conciergewoning. Dit stelde hem in de gelegenheid om toch nog toezicht te houden op “zijn”school en kon hij de dienstdoende conciërges voor zoveel mogelijk met raad en daad bijstaan en de verjaardagen van het personeel meevieren.
Theo was heel creatief. Zo bouwde hij voor zijn kleindochter Ghislaine een prachtig poppenhuis. Een nagemaakt grachtenhuis op schaal. Een wonder van vernuft en vakmanschap.
Zijn vriendelijkheid maakte dat hij snel aansluiting vond bij iedereen. Dienstverlening stond bij hem hoog in het vaandel. Jarenlang was hij lid van de vrijwillige brandweer en de EHBO-vereniging. Uit dien hoofde heeft hij op school menige hulpverlening verricht. Door een met succes uitgevoerde reanimatie van een hartpatiënt werd hij geëerd door het Carnegie Helden Fonds en werd hij daardoor drager van de onderscheiding ”Zilveren Hart”.
Theo hield van humor. Toen een moeder meedeelde dat haar zoon op twee beschuiten naar school was gekomen zei hij: “Dat had ik wel eens willen zien”. Hij was ook mee-voelend. Hoe vaak heeft hij niet tranen van leerlingen moeten wissen, een slot van een fiets moeten openen, of kleine verwondingen moeten verzorgen. Kortom Theo was de juiste man op de juiste plek.
Na zijn verhuizing in 2003 naar 't Roosendael legde Theo zich meer toe op zijn hobby's die hij binnenhuis kon doen. Biljarten deed hij graag, maar vooral schilderen vond hij fijn. Daar was hij maar wat trots op. Op het gedachtenisprentje ziet u een van zijn creaties afgedrukt.
Zijn huis stond voor iedereen wijd open. Wij waren er graag te gast en onze vriendschap leidde er toe dat we vaak samen op vakantie gingen met veel plezier en nooit een overtogen woord. Genietend van de cultuur en de natuur in Frankrijk België en Duitsland maar ook in eigen land.
Ik zou nog heel lang kunnen doorgaan met vele goede en fijne dingen van en over Theo, maar besluit met een kort gedicht.
Theo, Jij kon een schouder zijn, voor de mens in verdriet en verlorenheid Jij kan een arm zijn om een mens heenin de kou Jij kon een licht zijn voor een mens struikelend in het donker Jij kon een vuur zijn voor een mens verkild in het leven. Theo bedankt voor alles.
Toespraak Kitty Louw-Stemkens
Niet op papier, de strekking: zonder de zorgen van Iet was Thei nooit zo oud geworden en daar is Kitty uiterst dankbaar om!