Mijn periode op het internaat was van 1964 tot 1971. Eerst een zgn. voorbereidend jaar, een soort 7e klas, klas 4 2x, totaal 7 jaar. De eerste 2 jaren waren op het internaat in de binnenstad daarna 5 jaar op het nieuwe internaat. Bij het oude internaat hadden wij als internen een soort recreatiegebouw , een statig herenhuis, wat grensde aan het Munsterplein. Daar stond de TV, een biljart, ruimte voor de fotoclub etc. Het gebouw mocht alleen gebruikt worden buiten schooltijden. In mijn geheugen was het biljart alleen voor ouderen en niet voor ons, jonge broekjes van 13 jaar. Wij grepen onze kans om ook een te biljarten, als we toevallig een tussenuurtje hadden en er dus niemand in het gebouw aanwezig was. Ik zal nooit vergeten dat ik eens een enorme trekstoot in gedachten had, flink uithaalde en de bal door de ruit het Munsterplein opschoot!! Groot probleem uiteraard. Ruit kapot, bal op straat, voordeur hermetisch afgesloten, te laat in de volgende les.
Ook hebben we meegemaakt dat een van de internen ernstig ziek werd. Niet zo maar een ziekte maar een besmettelijke, hersenvliesontsteking ook wel 'nekkramp' genoemd, als ik me niet vergis. Alle internen werden een aantal dagen apart gehouden, we mochten geen contact hebben met de buitenwereld, dus ook niet meer naar school. We moesten verplicht relaxen, want inspanning kon gevaarlijk zijn en uiteraard met z'n allen 3x daags pillen slikken. Een onverwachte maar welkome paar dagen vrij. Die gelukkig voor de zieke, daar hebben we met z'n allen ook nog voor gebeden, en voor ieder ander zonder nare gevolgen afliep.
Met Castro is door het volgende voorval mijn relatie voor de jaren daarna wreed verstoord. Hij was geslaagd voor zijn 1e graads wiskunde en had van zijn sigarenboer een sigaar gekregen. Zo een verpakt in een kokertje, het moet een dure geweest zijn. Bij aanvang van de verplichte studie om 17.00 uur, stak hij hem met veel ritueel op om er eens leker van te gaan genieten. Even legde hij hem neer op mijn bank, ik meen om zijn handen te vouwen voor een openingsgebed, wat mij er toe verleidde om er een lucifer tegen aan te houden die uiteraard vlam vatte. Dat schijnt funest te zijn voor de smaak van de sigaar maar dat wist ik toen nog niet.Castro ontplofte! Hij begon met de sigaar te smijten en stuurde me de studiezaal uit. Toen kwam ik nog niet op het idee om voor hem een nieuwe te kopen. Zal ook wel een financieel probleem voor me geweest zijn en zoiets aan je ouders vertellen doe je ook niet zomaar.
Het voetballen op de cour was mijn grote hobby. In de zomer hielden wij als internen s'avonds een heus tournooi met teams samengesteld uit de verschillende klassen. Daarbij ging het er erg fanatiek aan toe. Ook deden er dan jongens mee, om het team te completeren, die normaal niet of nauwelijks voetbalden op de cour. Door zo'n onervaren voetballer werd ik onbedoeld onderuit geschoffeld, wat mij voor 3 weken in het ziekenhuis deed belanden met een gecompliceerde armbreuk. Pen door mijn elleboog, arm dag en nacht omhoog in een stellage, daarna begon de zomervakantie en ben ik niet meer op het oude internaat terug geweest, want na de zomer waren we verhuisd naar Schöndeln.
Ook daar had ik op gegeven moment weer een aanvaring met Castro. Ik was toen al enorme muziekliefhebber en we namen veel muziek op middels een bandrecorder. Op een ochtend, tijdens het aankleden voor de verplichte ochtendstudie even lekker voluit born te be wild van Steppenwolf. Blijkbaar te hard want ik moest mijn recorder inleveren bij Castro. Dat bleek niet voor even. Af en toe eens gevraagd of ik hem weer terug mocht, maar nee nog niet. Ik was hem inmiddels denk ik een maand of 3 kwijt en de zomervakantie brak aan. Ik dacht nu krijg ik mijn recorder wel mee naar huis maar Castro bleef weigeren. Dat kon hij me niet aandoen. Toen heb ik mijn recorder, tijdens een druk moment op zijn werkkamer met veel jongens rondom zijn bureau, uit de kast gehaald en mee naar huis genomen. Bij terugkomst na de vakantie was dat uiteraard het eerste wat ik te horen kreeg. Of ik wist waar die recorder gebleven was. Kon ik dat weer opbiechten met mijn ouders erbij die me voor een nieuw jaar kwamen afleveren.
Soms kwam het goed van pas om dicht bij school te zitten. Scheikunde was niet mijn beste vak en op gegeven moment waren we er achter dat de scheikunde leraar de proefwerken van te voren op stencil zette. Dus wij 1 dag van te voren een benedenraam van school van de haak gezet zodat we de school in konden sluipen, op zoek naar het proefwerk. Aldoende zitten wij s'avonds in het scheikundelokaal, gaan er opeens lampen aan op de gang! De conciërge met een controle. Wij uiteraard diep weg gedoken tussen de banken. Gelukkig liep dat goed af en wij s'nachts op ons kamertje de vragen voorbereid. De volgende dag natuurlijk met goede moed naar het proefwerk. De parallelklas was eerst aan de beurt en zodoende vingen wij tijdens een pauze geruchten op dat de scheideleraar blijkbaar iets in de gaten had. We besloten het proefwerk toch maar minder goed te maken dan we zouden kunnen, zodat het minder op zou vallen. Wat bleek? Iedereen die hoog gescoord had werd op het matje geroepen om een paar dagen later mondeling te komen doen maar wij met onze krappe voldoende bleven buiten schot.
Zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan maar ik bewaar graag ook nog wat verhalen voor de reunie. Ik hoop dat ik ook wat jaargenoten tegenkom. Jongens tot dan!
Peer Relou